kwatery w Polsce

Wędrówki po Bałtyku

27 February 2013r.

Wędrówka węgorza: a - tarliska węgorza w Morzu Sargassowym, b - larwy węgorza niesionego prądem oceanicznym, c - młody węgorzyk wstępujący do rzeki, d - żerowiska dorosłych węgorzy, e - dojrzały węgorz rozpoczynający wędrówkę rozrodczą na dnie Bałtyku. Skoro zapoznaliśmy się już z przybrzeżnymi zwierzętami, poznajmy ich dalszych krewniaków, żyjących w odmiennych wa­runkach. W głębszych miejscach Bałtyku, gdzie woda jest bardziej słona i zimniejsza, zamieszkuje między innymi piękny wieloszczetx) złotorunka bałtycka. Silnie spłaszczone, w zarysie owalne ciało złotorunki pokryte jest dwoma rzędami delikatnych, przezroczystych łusek, które jednak u konserwowanych okazów bardzo łatwo odpadają. Jak wszystkie wieloszczety, złotorunka bałtycka ma po bokach ciała delikatne, włoskowate szczecinki, osa­dzone na ruchliwych wzgórkach (tzw. przydatkach). Ciało złoto­runki jest wzorzysto ubarwione, szczególnie od strony grzbietowej (z brązowymi plamkami po brzegach). W łodziach i na statkach rybackich, wśród złowionej ryby, bądź też w miejscach, gdzie rybacy suszą sieci, dosyć często znaleźć można wyłowione z morza kilkucentymetrowe podwoje wielkie. Silnie spłaszczone ciało tego skorupiaka okryte jest twardym, żółto- brunatnym pancerzem chitynowym. Podwój wielki przebywa w Bałtyku na znacznej głębokości (poniżej 40 m), gdzie temperatura wody w ciągu całego roku utrzy­muje się na jednakowym niemal poziomie, około 4 — 5° C. W płyt- szych miejscach, jako gatunek wybitnie zimnowodny, pojawia się tylko w miesiącach zimowych, gdy temperatura wód powierzchnio­wych opada poniżej 10° C. Warto podkreślić, że podwój wielki, a także, choć w mniejszym stopniu, złotorunka bałtycka stanowią poważną pozycję w jadłospisie naszego dorsza, który poza tym lubi także polować na śledzie i szproty. W płytszych miejscach na dnie mulistym rozpowszechniony jest największy nasz wieloszczet, nereida bałtycka. Osiąga ona długość do kilkunastu centymetrów. Ciało jej podzielone jest na kilkadziesiąt członów (segmentów), z których każdy ma Wieloszczety — to zwierzęta morskie należące do typu pierścienic. Ciało ich jest przeważnie znacznie wydłużone i podzielone na kilkadziesiąt członów w postaci pierścieni.kilka maleńkich, kikutowatych przydatków. Odcinek głowowy, | na którym mieści się kilka par paluszkowatych wyrostków oraz para wyraźnych oczu, uzbrojony jest w dwie masywne (nie zawsze wi­doczne) szczęki. Nereida bowiem prowadzi drapieżny tryb życia. Na małej głębokości, szczególnie na miękkim dnie, występuje masowo małż rogowiec bałtycki, o niewielkiej, delikatnej, szczel­nie zamykającej się skorupce. Powierzchnia skorupki jest niemal zupełnie gładka. U młodych małży jest ona zabarwiona na kolor bladoróżowy. Puste, porozrzucane po plaży skorupki są najczęściej zupełnie białe. Długość ich dochodzi w Bałtyku do 2 cm. Nie od rzeczy będzie wspomnieć, że w ostatnich latach prof. K. Demel i Z. Mulicki oszacowali na podstawie szczegółowych badań zasoby zwierząt dennych w południowym Bałtyku. Obliczyli oni mianowicie, że na 1 ha dna południowego Bałtyku (z wyjątkiem ob­szarów płytkowodnych do 20 m) znajduje się przeważnie kilkaset kilogramów żywej fauny dennej. Największą masę tworzy w tym omułek jadalny, który na dnie kamienistym przyczepia się w olbrzy­mich nieraz ilościach, dochodzących do trzech, a nawet więcej kilo­gramów na 1 m2 dna. Globalne zasoby zwierząt dennych w południowym Bałtyku oszacowano na blisko pięć milionów ton żywej masy, z czego na poszczególne gatunki przypadają następujące ilości: omułek jadalny 3400 tys. ton rogowiec bałtycki 850 podwój wielki 50 kiełżyki 50 inne zwierzęta 430 (robaki, pierścienice, skoru­piaki i mięczaki) razem 4780 tys. ton

Bałtyk, Bałtyk, Flora i Fauna, Fauna Morska